Η ομαδική φωτογραφία του σχολείου

Ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων σε συμφωνία με τον σύλλογο διδασκόντων του σχολείου αποφάσισε εκτός από τις φωτογραφίες των τάξεων, να βγάλει και μια ομαδική όλου του σχολείου.  Είναι πολύ ωραίο να κοιτάς τη φωτογραφία μετά από χρόνια.  Ειδικά όταν είσαι με κάποιους συμμαθητές σου μαζί.

Στη διάρκεια μιας μετακόμισης έφερα μερικούς φίλους να βοηθήσουν.  Κατά λάθος έπεσε στα χέρια ενός, ένα άλμπουμ με φωτογραφίες.  Η προσοχή όλων έπεσε σε μια φωτογραφία τάξης από το νηπιαγωγείο.
-Άγγελε ποιος  είσαι εσύ; ρώτησε κάποιος.
-Αυτός ο ηλίθιος στη δεύτερη γραμμή.  Απάντησε ο κουμπάρος μου.
-Πως τον αναγνώρισες τόσο γρήγορα.
-Επειδή έχει και αυτός μια ίδια , απάντησα
-Είσαστε μαζί από τότε;
-Όχι, τότε ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο, είπε ο κουμπάρος μου, αλλά είχα ένα μικρό πρόβλημα που δεν το ξεπέρασα στα επόμενα χρόνια...  Ήταν πιο δυνατός.
-Εσύ που είσαι; τον ρώτησε κάποιος.
-Εκεί δίπλα στην Όλγα και στη Ράνια, απάντησα εγώ.
-Είδες τώρα την Όλγα; είπαμε και οι δύο με μία φωνή.  Καμία σχέση με τότε.  Κουκλάρα.
Μια ώρα μετά κόρναρε το φορτηγό για τη μετακόμιση.  Του είπαμε ότι ήρθε μια μέρα νωρίτερα και ότι το ραντεβού μας ήταν για την επόμενη μέρα.  Εμείς μάλιστα ετοιμαζόμασταν να πάμε για μπίρες.  Τυχερός ήταν που μας πέτυχε στο σπίτι...
Να γιατί χρειάζονται οι φωτογραφίες.

 Ο κος Βαγγέλης είπε να μαζευτούμε όλοι μαζί στο γήπεδο του μπάσκετ γιατί εκεί έχει τον κατάλληλο φωτισμό για τη φωτογράφιση.  Η κλίση του εδάφους βοηθάει εξάλλου να φαίνονται τα κεφάλια όλων.
-Αφήστε να τους βάλω όπως θέλω, είπε στο ρόλο του φωτογράφου ο κος Βαγγέλης.   Είχα και εγώ φροντιστήριο πληροφορικής και ξέρω από μαθητές.
-Μήπως να πάμε στις κερκίδες; είπε η κα Αγγελική.  Δεν θα γεμίσουν και χώματα τα παπούτσια μας.
Άρχισαν τα παιδιά να μετακινούνται προς τις κερκίδες.
-Μπα έχει πολύ ήλιο την έκοψε η κα Ελένη.  Τα παιδιά θα σκάσουν μέχρι να τοποθετηθούμε.
-Μήπως να πάμε ανάμεσα στα δέντρα που έχει μεγαλύτερη κλίση; είπε ο κος Δημήτρης.
Οι μαθητές βαριεστημένοι άρχισαν να μετακινούνται προς τα δέντρα
-Μήπως να φωτογραφηθούμε εδώ που έχει πεζουλάκι; ρώτησε η κα Βίκη
-Καλή ιδέα είπε η κα Πηνελόπη

Τα παιδιά σταμάτησαν να περπατούν και γύρισαν απλά το κεφάλι νου δουν που τελικά θα πάνε.
-Ωχ, με πάτησες.  Δεν βλέπεις μπροστά σου; είπε κάποιος μαθητής.
-Εσύ σταμάτησες απότομα. Καλά να πάθεις.
-Τώρα θα σου δείξω εγώ...
-Έτσι και κατέβω κάτω ...., είπε ο κος Δημήτρης.  Πάντως εγώ επιμένω να κάνουμε τη φωτογράφηση στο επικλινές σημείο ανάμεσα στα δέντρα.

-Που βρέθηκαν αυτές οι μπάλες; ρώτησα κρατώντας έναν φάκελο.
-Να τα παιδιά από εδώ είπαν, μέχρι να αποφασίσετε που θα γίνει η φωτογράφηση, να παίξουμε ένα ματσάκι.
-Στέλιο και Γιάννη να πάρετε τις μπάλες από τους μεγάλους και να τις πάτε στη θέση τους.
-Αμάν΄, έκανα να τους μαζέψω όλους κε Άγγελε και τους στέλνεις πίσω στο σχολείο;  Άντε να τους ξαναμαζέψω είπε η κα Πηνελόπη.
-Κύριε πες τον Νίκο και τον Νικόλα. Δεν μου δίνουν την μπάλα. Λένε ότι αν την πάρω θα με δείρουν.  Και απευθυνόμενος στους άλλους δύο: " Φέρ' την εδώ!  Είδες το είπα στον κύριο."

-Κύριε Βαγγέλη που θέλετε να μαζευτούμε, ρώτησα.
-Επειδή πέρασε η ώρα, το σημείο που είχα διαλέξει δεν έχει πλέον τον κατάλληλο φωτισμό.
-Άντε να μαζευτούμε να βγούμε μια φωτογραφία να τελειώνουμε είπε ο κος Δημήτρης.  Έχουμε και μάθημα.
-Ας καθίσουμε στο πεζουλάκι και μερικοί όρθιοι, ανακοίνωσε αποφασιστικά ο κος Βαγγέλης.
Νέα αναστάτωση.  Με τη βοήθεια της σφυρίχτρας του κυρίου Γιάννη και τις φωνές του κου Δημήτρη κάθισε η έκτη στο πεζουλάκι και οι μαθητές της πέμτης τάξης από πίσω τους όρθιοι.
-Εγώ, που η μαμά μου μου έβαλε το καλό μου το φόρεμα, εκεί που είμαι δεν φαίνομαι, είπε μία μαθήτρια της δευτέρας δημοτικού.
-Εμένα μου τόνισε πως δεν θα πάρει την φωτογραφία αν δεν φαίνομαι ολόκληρη, είπε μια άλλη.
-Ρε, μην πειράζεις την φράντζα μου.  Από το πρωί δεν έπαιξα μπάλα για να μην χαλάσει, είπε ένας μαθητής της τετάρτης.  Αν την ξαναπειράξεις θα σε κλοτσήσω.

-Μου φαινόταν ευκολότερο από ότι είναι, είπε ο κος Βαγγέλης.  Εξάλλου εγώ έκανα μάθημα με μεγάλους σε ηλικία μαθητές.
-Τελικά πως να στηθούμε; ρώτησε η κα Αγγελική.  Η τάξη μου, εγώ και η κα Ελευθερία παίρνουμε τις καλύτερες πόζες.  Να μας βάλετε μπροστά κε Βαγγέλη.
-Εγώ νομίζω ότι τα πρωτάκια πρέπει να είναι μπροστά, είπε η κα Ειρήνη.
-Παίρνουν όμως καλές πόζες; είπε ναζιάρικα η κα Αγγελική
-Η τρίτη τάξη που θα πάει; πετάχτηκε η Μαρίνα ανάμεσα σε δύο αγκώνες μαθητών της πέμπτης τάξης.

-Σταύρε και Χάρη, πάτε αυτόν τον φάκελο ως το νηπιαγωγείο σας παρακαλώ.
-Προλαβαίνουμε να πιούμε και λίγο νερό κε Άγγελε, γιατί σκάσαμε;
-Γρήγορα όμως.  Σε πέντε λεπτά να είστε εδώ. Δε θέλω να χάσετε την αρχή της φωτογράφησης.
-Νερό! Θέλω και εγώ νερό, είπαν καμιά δεκαριά μαθητές και μαθήτριες.
-Αν δεν γίνει η φωτογράφηση δεν θα πιει νερό κανείς άλλος, είπε ο κος Δημήτρης.

-Κε Άγγελε, μιλάω στις μαθήτριες της δευτέρας τάξης να πάνε λίγο πιο πέρα, γιατί δεν χωράνε στη φωτογραφία και αυτές. Σα να μη με ακούνε, δεν κουνιούνται.
-Δεν κουνιόμαστε κε Βαγγέλη γιατί θα μας αλλάξετε πάλι θέση σε ένα λεπτό.  Εγώ εδώ θα καθίσω, που φαίνομαι ολόκληρη.
-Να κάνω μια στροφή να δείτε το φόρεμά μου;
-Κορίτσια μπορείτε να πάτε λίγο πιο πέρα και να καθίσετε κάτω; μεσολάβησα ευγενικά.
-Θα πάμε αλλά δεν καθόμαστε κάτω.  Δες κύριε πως έγιναν τα αγόρια  που κάθονται και παίζουν με τα χώματα.
-Σηκωθείτε γρήγορα πάνω και τιναχτείτε.  Θα θέλατε να βγείτε φωτογραφία έτσι ή να σας δει η μάνα σας έτσι;
-Τελικά να καθίσουμε ή να μείνουμε όρθιες; απόρησε δικαιολογημένα ένα ήσυχο κοριτσάκι της δευτέρας.

Εν τω μεταξύ κάπου παραδίπλα....
-Τι σκουντάς ρε, εγώ κάθισα εδώ.
-Μα ήταν η θέση μου.
-Να μην σηκωνόσουν
-Κύριε, ε κύριε.  Σηκώθηκα να ρίξω μια μπούφλα στον Τάσο που με πετούσε πέτρες και ο Περικλής κάθισε στη θέση μου.

Δέκα λεπτά αργότερα...
-Ωραία, νομίζω είμαστε σχεδόν έτοιμοι, αναφώνησε όλο χαρά ο κος Βαγγέλης.
-Ο Ιάσονας!  Που είναι ο Ιάσονας;  Τι δουλειά έχεις με την τρίτη τάξη; είπε τσιριχτά η κα Αγγελική. Έλα στη θέση σου γρήγορα.

Η φωνή του κου Βαγγέλη στο βάθος ακουγόταν:
-Πείτε όλοι cheese!
Σοβαρευτείτε όλοι!
Χαμογελάστε όλοι!
Άλλη μία.  Αλλάξτε θέσεις.  Όχι, όχι αυτό μου ξέφυγε.  Όπως είστε.  Άλλη μία.  Άλλη μία.  Επιτέλους τελειώσαμε.

-Όλοι στις τάξεις. Όλοι στις τάξεις.  Επαναλαμβάναμε οι δάσκαλοι.
-Μα γιατί; Ήταν ωραία η φωτογράφηση.  Είπαν κάποιοι μαθητές.
-Να μην βγάλουμε καμία ακόμη με διαφορετική τοποθέτηση των τάξεων;
-Αν είναι να μπούμε για μάθημα, η φωτογράφηση είναι καλύτερη.
-Τι λες ρε;  Καλύτερα μάθημα παρά φωτογράφηση, επέμεναν άλλοι.
-Σκέψου μία φωτογραφία που θα είμαστε όλοι βρεγμένοι!  Τι λέτε; .....

-Όλα καλά κε Βαγγέλη; ρώτησα.
-Αν δεν βγουν καλές οι φωτογραφίες καλύτερα του χρόνου να πάρουμε έναν επαγγελματία φωτογράφο.  Κουράστηκα πολύ.  Μου φαινόταν πιο απλή διαδικασία μια σχολική φωτογράφηση.
-Ως του χρόνου θα το έχεις ξεχάσει.
-Το ελπίζω.

Η ντρίμπλα στο Μπάσκετ

Είναι καιρός να αναρτήσουμε και ένα θέμα προπονητικού χαρακτήρα.  Αφορά μόνο 

μαθητές και αθλητές που ενδιαφέρονται για το μπάσκετ. 

Τεχνική:  Η ντρίμπλα στο μπάσκετ (καλαθοσφαίριση)

Λέξεις κλειδιά: 

Ντρίμπλα (dribble), Πάσα(pass)

 Βήματα(traveling)

Διπλή ντρίμπλα(double dribble)

Μεταφορά (carrying)

Χειρισμός μπάλας (ball handling)

Κάντε ctrl και κλικ στον παρακάτω σύνδεσμο και δείτε το βίντεο. (χρόνος 1λεπτό και 40 δευτ.)

https://jr.nba.com/video/the-pass-is-faster-drill/

Απαντήστε στις παρακάτω ερωτήσεις

Πότε η μπάλα μεταφέρεται πιο γρήγορα; Με πάσα ή με ντρίμπλα;

Γιατί οι προπονητές του βίντεο κατά τη γνώμη σας κάνουν αυτή την άσκηση;

Δείτε το βίντεο. (χρόνος 1λεπτό και 40 δευτ.)

https://jr.nba.com/video/2-ball-low-high-drill/

Απαντήστε στις παρακάτω ερωτήσεις:

Ποια μπάλα κοιτούσαν οι παίκτες;

Ενώ το μπάσκετ παίζεται με μία μπάλα, γιατί οι παίκτες εξασκούνταν με δύο;

Γιατί έπρεπε κατά τη γνώμη σας η μία μπάλα να είναι ψηλά ενώ η άλλη χαμηλά;

Πάτε στον παρακάτω ιστότοπο και πατήστε “read the full article”

https://www.wikihow.com/Video/Dribble-a-Basketball

Μελετήστε τη σωστή τεχνική της ντρίμπλας και ελέγξτε αν απαντήσατε σωστά στις παραπάνω ερωτήσεις.

Το άρθρο αποτελείται από τρία (3) μέρη.

Θυμηθείτε τις ασκήσεις και προσπαθήστε να τις κάνετε στο γήπεδο μόνοι σας ή με τους φίλους σας.

Θυμηθείτε:

“Αποτυγχάνετε μόνο όταν σταματάτε να 

προσπαθείτε”

Γιορτή λήξης 2019

Στις 13 Ιουνίου στις 19:00 κάναμε τη γιορτή αποχαιρετισμού της ΣΤ τάξης.  Θέλουμε να ευχαριστήσουμε τη δασκάλα Χαϊδεμενοπούλου Ελένη και τους μαθητές για την προσπάθειά τους για την παράσταση που μας δώσανε.  Επικεντρώθηκαν φανερά στο μήνυμα της ειρήνης και της αγάπης απαλλαγμένο από όποιες πολιτικές διαστάσεις.  Το βίντεο που ακολούθησε και που δημιουργήθηκε σε συνεργασία με τον πρόεδρο του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων κο Βαγγέλη Σκαρμούτσο, κατανάλωσε τα τελευταία αποθέματα του σχολείου σε χαρτοπετσέτες και χαρτομάντιλα.  Το τελικό χτύπημα δόθηκε από τους μαθητές τις Δ τάξης που τραγούδησαν απευθυνόμενοι στους μαθητές της έκτης.
-Ποιος σε χτύπησε Νίκο;
-Τι έπαθες Ειρήνη;  Αφού δεν έφαγες κανένα γκολ γιατί κλαις;
-Σταύρο!  Εσύ ποτέ δεν κλαις τι συνέβη;
Ούτε σεμινάριο από την ηθοποιό Μάρθα Βούρτση να είχαν παρακολουθήσει.  Δεν σταματούσε το δάκρυ με τίποτα.  Ούτε ακόμα και όταν είδαν τα σπιτικά φαγητά και τις τοπικές λιχουδιές που αναρτήθηκαν στα τραπέζια στον αύλιο χώρο του σχολείου.
-Δεν θα πάτε να φάτε λίγο μετά από τόση προσπάθεια που κάνατε;
- Δε πεινάω, κλαψ κλαψ ρε κύριε.  Σήμερα είναι, κλαψ κλαψ  από τις λίγες φορές που δεν πεινάω κλαψ κλαψ.
Να μέθοδος δίαιτας.  Στους μαθητές των άλλων τάξεων δεν έπιασε.  Ένας δύο από την πρώτη τάξη είχαν σε κάθε χέρι από δυο τρία κομμάτια κέικ, τυροπιτάκια και διάφορα άλλα, ενώ στο στόμα τους κρατούσαν ένα κυπελλάκι με γλυκό.  Στην τάξη ένα μολύβι κρατούν και τους πέφτει όλη την ώρα.  Τώρα πως τα κατάφερναν με όλα αυτά δεν ξέρω.  Μερικά παιδιά μπερδευόταν και έτρωγαν ταυτόχρονα γλυκό και αλμυρό.  Ό,τι προλάβαιναν.    (Τοποθέτηση φαγητών σε τραπέζι: χρόνος 5-10 λεπτά.  Άδειασμα τραπεζιού, αφήνοντας μόνο λίγα ψίχουλα 1,5 λεπτά).
 Ευχαριστούμε πολύ τους γονείς για την προσπάθειά τους και την ωραία παρουσίαση και εμφάνιση των λιχουδιών τους.
Μόνο η κα Πηνελόπη δεν αισθανόταν καλά.  Μάλλον συγκινήθηκε από τη γιορτή ή την παρουσία της νηπιαγωγού κας Ακυλίνας (που μας τίμησε με την παρουσία και το χαμόγελό της) και  όλο αέρα της κάνανε. 
 Επειδή κάπου διάβασα ότι"Η ευτυχία δεν είναι κάτι που βιώνεις, αλλά κάτι που θυμάσαι," (Oscar Levant, 1906-1972, Αμερικανός πιανίστας) η γιορτή έκλεισε αφήνοντας τις φλεγόμενες αναμνήσεις των μαθητών μας να πετάξουν προς τον ουρανό και να αποθηκευτούν στα σύννεφα ώστε να μπορέσουμε να τις αναπολήσουμε από διάφορα μέρη και σε όποια χρονική στιγμή στο μέλλον θέλουμε. (Βέβαια μετά έμαθα ότι όταν λένε οι πληροφορικάριοι "cloud" άλλο εννοούνε, και ότι η αποθήκευση στο  "cloud" που λένε, έχει λιγότερους κινδύνους και δεν χρειάζεσαι το 199.)

Εκ μέρους όλων των εκπαιδευτικών του σχολείου, θέλουμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους παραβρέθηκαν στη γιορτή μας, αλλά και όλους τους γονείς για τη συνεργασία που είχαμε όλη τη χρονιά.  Ευχαριστούμε για το χαμόγελο και την κατανόησή σας και για το ότι ήσασταν αρωγοί στο έργο μας.  Να σας συγχαρούμε επίσης, για τον χρόνο ρεκόρ παραμονή σας στη σάουνα, απέναντι από τη σκηνή.
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων που μας στηρίζει σημαντικά στο έργο μας, αν και δεν έχει την υποστήριξη που χρειάζεται από όλους.

Όλοι οι εκπαιδευτικοί του Δ.Σ Λαγκαδικίων σας εύχονται:   

 Καλό Καλοκαίρι

"Το καλοκαίρι γεννά εικόνες που μεγαλώνοντας θα γίνουν αναμνήσεις μιας εποχής που την έζησες και ίσως έχει αφήσει ανεξίτηλα, ευδιάκριτα σημάδια μέσα σου, όπως τα λευκά μέρη κάτω από ένα μαγιό. Οσα καλοκαίρια κι αν περάσουν, όσοι ήλιοι κι αν κάψουν το φιλμ της ζωής σου, πάντα θα περιμένεις την εποχή εκείνη που δεν χρειάζεται πολλά, επειδή η ζήση σε αυτό είναι πιο εύκολη." (Πηγή: Protagon.gr, Ιούνιος 2019)

Προσεχώς ...

Επειδή:   "Η διαφήμιση είναι η μεγαλύτερη τέχνη του εικοστού αιώνα." 

(Μάρσαλ Μακ Λούαν, 1911-1980, Καναδός επικοινωνιολόγος)

σας ενημερώνουμε ότι προσεχώς θα αναρτηθούν θέματα σχετικά με τη φωτογράφιση του σχολείου, τη γιορτή λήξης και φυσικά με τη παρουσίαση του βραβείου του σχολείου μας (Kamishibαi).

Που βρίσκεται το αθλητικό υλικό του σχολείου;

Είναι σε όλους γνωστή η συσχέτιση της φυσικής αγωγής (γυμναστικής) με το φυσικό περιβάλλον.  Έχουμε δει δρομείς να κάνουν προπόνηση τρέχοντας σε δάση, κολυμβητές να κολυμπούν σε λίμνες και ποδοσφαιριστές να προπονούνται σε αλάνες.
Ρυθμική γυμναστική στα δέντρα δεν πολυσυνηθίζεται.  Το σχολείο μας πρωτοτυπεί.  Βέβαια δεν έχω δει κάποιον μαθητή ή μαθήτρια να προπονείται στη ρυθμική πάνω στα δέντρα, αλλά τα στεφάνια που κρέμονται στα κλαδιά, σίγουρα κάποιος τα αφήνει για την επόμενή του προπόνηση.   Μάλιστα υπάρχει και εχεμύθεια μεταξύ των μαθητών μας, μιας και κανένας δεν ξέρει αυτόν που κρέμασε το στεφάνι στο δέντρο ούτε έχει δει κάποιον να χρησιμοποιεί στεφάνια εκτός του μαθήματος της φυσικής αγωγής.

Πρέπει είτε κάποιος δάσκαλος να τα πετάει στα δέντρα.  Αυτοί που έρχονται το απόγευμα για να παίξουν επίσης, πρέπει να μην έχουν άλλη δουλειά να κάνουν από το να πετάνε τα  δικά τους στεφάνια στα δέντρα, γιατί όπως είπε κάποιος μαθητής. "Αυτό το στεφάνι δεν είναι του σχολείου"

Ένας μαθητής σήμερα κλοτσούσε μια μπάλα ποδοσφαίρου ψηλά στον αέρα (καντήλια) είτε για να εκτονωθεί είτε για να κατεβάσει κάποιο από τα στεφάνια.  Αφού η μπάλα τον βαρέθηκε, σφηνώθηκε σε ένα κλαδί και τον κοιτούσε από ψηλά.  Ένα τσούρμο μαθητές μαζεύτηκαν για να βρουν λύση.  Έφεραν άλλη μπάλα, φίλη της προηγούμενης, και με κλωτσιές προσπαθούσαν να πετύχουν την μπάλα από το δέντρο.

Σε κάθε σουτ ένα σύννεφο από πευκοβελόνες τιναζόταν στον αέρα και έπεφτε στην αυλή μπαίνοντας στις μπλούζες, παντελόνια, κάλτσες και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί ο καθένας, σε όσους βρίσκονταν από κάτω.  Άρχισαν μερικοί, μαθητές και εκπαιδευτικοί να κοιτάζουν αν τους βλέπει η κα Νέλη (η επιστάτρια του σχολείου), γιατί πρέπει το ένα πέμπτο από τις πευκοβελόνες των γύρω δέντρων, να είχε πέσει στην αυλή.  Ευτυχώς!  Σε ένα σουτ η μπάλα βγήκε εκτός αυλής και αρκετοί μαθητές έτρεξαν να βρουν κανένα περαστικό να την επαναφέρει.

Η πρόκληση να κατέβει το αθλητικό υλικό του σχολείου από τα δέντρα πέρασε και στους εκπαιδευτικούς.  Παίρνει μια μπάλα ο κος ................ και την πετάει με όλη του τη δύναμη προς τον στόχο.  Ένας δυνατός πόνος στον ώμο του, του έδειξε ότι δεν είναι πια 25 χρονών και χρειάζεται ζέσταμα για παρόμοιες προσπάθειες.  Μετά αποφάσισε να ταρακουνήσει το δέντρο, μπας και φιλοτιμηθεί η μπάλα να κατέβει.
Μια δασκάλα ρώτησε:
-Γιατί κουνάει λάθος δέντρο;

Βέβαια όποιο δέντρο και να κουνήσεις κάποια μπάλα ή στεφάνι είναι πάνω του.

Ένας δεύτερος δάσκαλος έτρεξε προς βοήθεια.  Έδεσε ένα στεφάνι με ένα σχοινί και πετώντας το, προσπαθούσε να πιάσει κάποιο κλαδί και να ταρακουνήσει το δέντρο. Σε καναδυό προσπάθειες το στεφάνι έπιασε κάποια κλαδιά, που προτίμησαν να ρίξουν τα φύλλα τους και όχι την μπάλα ή τα στεφάνια.  Στην δέκατη περίπου προσπάθεια κατάφερε τελικά ο δάσκαλος να κόψει το σχοινί και άλλο ένα στεφάνι να στολίζει τα δέντρα της αυλής μας.  Ένας μικρός είπε:
- Νομίζω ότι ο κος ............... πετάει τα στεφάνια στα δέντρα.  Να το πούμε στον κο διευθυντή.  Τον έχω δει τον κο ......  και άλλη φορά να πετάει στεφάνια στα δέντρα.
Αντίθετα ο δάσκαλος πρότεινε να δέσει στο σχοινί τον μικρό και να πετάει αυτόν αντί για το στεφάνι.
Ως δια μαγείας ο μικρός εξαφανίστηκε προς το γραφείο του διευθυντή.

-Ωραίοι είμαστε, είπε κάποιος δάσκαλος, αντί να κοιτάμε τους μαθητές στην αυλή, κοιτάμε τέσσερις εκπαιδευτικοί τα δέντρα.
Γυρίζοντας το κεφάλι προς την αυλή, σχεδόν όλο το σχολείο είχε εμπλακεί στον αγώνα για να πάρουμε πίσω το αθλητικό υλικό που μας ανήκει. Όλοι κοιτούσαν τα δέντρα και έδιναν συμβουλές.
Μία δασκάλα είπε πως δεν κρατιέται άλλο και θα δει τη συνέχεια των προσπαθειών αφού πάει στην τουαλέτα και πιει λίγο νερό.
Μια άλλη είπε πως σε λίγο χτυπάει το κουδούνι και ότι όλοι μαζί μπορούμε να συνεχίσουμε στα υπόλοιπα διαλείμματα.  Έφευγε καθώς είδε τον κο Μίλτο να έρχεται με τα εργαλεία του για βοήθεια.

Επειδή δεν ξέρω τι να απαντήσω όταν με ρωτούν:
" Έχετε αθλητικό υλικό;"
Τι να πω;  Παρακαλώ πολύ το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων να μας προμηθεύσει αθλητικό υλικό με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς.

...του λόγου του αληθές...

Αύριο σας περιμένουμε ... στις 19:00 στη γιορτή του σχολείου.  (Αν δείτε καμιά μπάλα ή στεφάνι πάνω στα δέντρα, να ξέρετε ότι είναι διακοσμητικό και μην προσπαθήσετε να το κατεβάσετε χρησιμοποιώντας άλλο αθλητικό υλικό του σχολείου.  Να μας μείνει και τίποτα)

Λεωφορεία θα υπάρχουν για τους μαθητές 
Βαθμοί την Παρασκευή απ΄το τις 8:15 και μετά.

Πυραμίδα διατροφής από το πρόγραμμα "Φρούτα και λαχανικά"

Π

Πρόγραμμα Φρούτα και λαχανικά 2018- 2019

Λίπη, υδατάνθρακες, πρωτεϊνες, βιταμίνες, μέταλλα και νερό. Όλα είναι απαραίτητα, όταν πρόκειται για τη διατροφή και την υγεία μας. Πρέπει, ωστόσο, να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ τους. Όσο καλύτερη είναι η ισορροπία, τόσο πιο υγιεινή είναι η διατροφή. Η ποικιλία και η επάρκεια πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά την εφαρμογή μιας ισορροπημένης διατροφής.

Είναι μερικά από όσα παρακολούθησαν σήμερα οι μαθητές μας από τον διαιτολόγο- διατροφολόγο κ. Αριστείδη.  Ιδιαίτερη βαρύτητα δόθηκε στην πρόσληψη βιταμινών από τα φρούτα και τα λαχανικά.  Τονίστηκε η σημασία της σωματικής δραστηριότητας και της παραμονής στον ήλιο, προκειμένου να απορροφηθεί η βιταμίνη D, απαραίτητη για την ανάπτυξη και την υγεία των οστών.  Ελπίζουμε ότι τα παιδιά μας πήραν το μήνυμα.

Μακριά από τις οθόνες.

Παιχνίδια στην ύπαιθρο κάτω από τον υπέροχο ελληνικό ήλιο.
(με προσοχή να μην το παρακάνουμε)

Το καλοκαιράκι έρχεται...

(Χαϊδεμενοπούλου Ελένη, 7/6/2019,
Καλλιτεχνική λήψη φωτογραφιών, Ζηλφίδης Ιωάννης )

Εκδρομή στο Άνω Κεφαλάρι

Τι είναι αλήθεια "Εκδρομή";

Ετυμολογικά δάνειο.  Δανείζεσαι κάτι για να κάνεις το μέλλον καλύτερο. (Βικολεξικό)

 Όταν ξοδεύεις πολλά ευρό για να δεις πως είναι η βροχή σε άλλα μέρη του κόσμου.
(Στο τσακ το γλυτώσαμε.)

Να πίνεις κρασάκι δίπλα σε καθαρό ποτάμι

Να ακούς χαρούμενους ανθρώπους γύρω σου

Να τρομοκρατείς τον διευθυντή του σχολείου με ετήσια γκρίνια.
(δεν ξέρω αν θα το γλυτώσουμε)

Να βλέπεις τα παιδιά σου, να παίζουν με συμμαθητές τους και να χαίρονται

Να βλέπεις συναδέλφους να εκφράζονται φιλικά μεταξύ τους ή να χτενίζει η μία τα μαλλιά της άλλης με πάθος

Να προλάβεις μόνο την τελική υπόκλιση στην παράσταση του γιου σου, για να είσαι με συναδέλφους και στο καθήκον

Να χορεύεις με μαθητές και γονείς μέσα σε χαμόγελα

Να χορεύεις κότσαρι μέχρι τελικής πτώσης
(έπρεπε να ξεκινήσουμε νωρίτερα)

Να κινδυνεύεις να μην εκλεγείς γιατί είσαι με το σχολείο και θα αργήσεις

Να μάθεις ώστε οι επόμενες εκδρομές ή δράσεις να είναι καλύτερες

Να καταλάβεις ότι τελείωσε άλλη μια σχολική χρονιά και κάποιοι μαθητές σου θα φύγουν...

Το λεωφορείο είναι ένα όχημα που τρέχει με διπλάσια ταχύτητα όταν το κυνηγάς, από όταν είσαι μέσα σε αυτό.

Ο Όμηρος είπε: "Γνώρισε τις πόλεις και το νου πολλών ανθρώπων".
Αυτός είναι ο λόγος που γίνεται η ημερήσια εκδρομή του σχολείου.

Είναι μια ευκαιρία, οι γονείς να γνωριστούν μεταξύ τους, αλλά και με τους δασκάλους.  Να ανταλλάξουν απόψεις και ιδέες απαλλαγμένες από από την πίεση της καθημερινότητας.  Όλοι γνωρίζουμε ότι όταν οι γονείς συναντιούνται στο σχολείο έχουν έρθει είτε κλέβοντας χρόνο από τις δουλειές τους είτε γιατί ειδικές συνθήκες το απαιτούν (τραυματισμοί, αρρώστιες, ενημέρωση απόδοσης κ.α.).  Η επικοινωνία μεταξύ τους, αλλά και με τους εκπαιδευτικούς γίνεται συνήθως με χρονική πίεση, ή κάτω από στρεσογόνες σκέψεις.
Τι θέλει πάλι αυτός ο δάσκαλος;
Τι έκανε πάλι ο κανακάρης μου;
Ωχ, πάλι δεν θα διάβασε η κοκόνα μου.
Χμ, είδα τη μαμά της Αφροξυλάνθης, αυτή χαίρεται γιατί η κόρη της είναι καλή μαθήτρια.  Αν η δικιά μου ήταν καλή, να δεις με τι ύφος θα έμπαινα.

Θέλω να σας διαβεβαιώσω ότι δεν συγκρίνουμε τους μαθητές μεταξύ τους.  Στόχος μας είναι κάθε μαθητής να γίνει καλύτερος από ότι ήταν, να ξεπεράσει τον εαυτό του, και όχι αν ο Κωστάκης είναι καλύτερος από τον Μιχαήλ, Ραφαήλ ή Πετρουήλ.

Οι δάσκαλοι από την πλευρά τους, όταν η επικοινωνία δεν είναι προγραμματισμένη, έχουν την υπερένταση του μαθήματος, τις διοικητικές ή γραμματειακές υποχρεώσεις τους. Έχουν να φροντίσουν μια πληθώρα μαθητών και ίσως ελάχιστο χρόνο να ετοιμαστούν για το επόμενο μάθημα ή ακόμα και να χαλαρώσουν δύο λεπτά από την ένταση του μαθήματος.  Αυτό έχει αποτέλεσμα να παρουσιάζουν ένα διαφορετικό, ίσως πιο αγχωμένο και αυστηρό χαρακτήρα, που δυσχεραίνει την επικοινωνία με τους γονείς.

Όλα αυτά είναι αλήθεια.  Όσες συγκεντρώσεις κάναμε στο σχολείο είχαν μικρή συμμετοχή.  Αντίθετα η συμμετοχή στην εκδρομή έδειξε πως με τις σωστές συνθήκες μπορούμε να επικοινωνήσουμε και να δράσουμε για το καλό του σχολείου και των παιδιών μας.
Κάποιοι και κάποιες συμφωνούν μαζί μου, και γι αυτό ήδη ζήτησαν 45 εκδρομές για την επόμενη χρονιά.
Αυτό που θέλω να πω, είναι πως η επικοινωνία, όταν είναι προγραμματισμένη και οργανωμένη, είναι εντελώς διαφορετική και πιο ποιοτική.  Αυτός είναι και ο λόγος που επιτρέψαμε όλους να συμμετέχουν στην εκδρομή του σχολείου, ανεξάρτητα αν δήλωσαν συμμετοχή την τελευταία στιγμή. (γι αυτό είχαμε και τον συνωστισμό στα λεωφορεία).  Σας θέλουμε όλους κοντά στο έργο μας, ο καθένας με το δικό του ρόλο.  Ακόμη και αυτούς που δεν έχουν παιδιά στο σχολείο αλλά θέλουν να συμμετέχουν και να βοηθούν.  Θέλουμε να ανταλλάξουμε απόψεις μαζί σας, θέλουμε ένα σχολείο ανοιχτό στην τοπική κοινωνία.   

Αυτός είναι πρόλογος, από ότι κάποιοι καταλάβατε, για να σας καλέσουμε στη καταπληκτική γιορτή αποφοίτησης της ΣΤ τάξης την Πέμπτη 13 Ιουνίου στις 19:00 στο σχολείο.  

Βραβείο στη ΔΥΕΠ Λαγκαδικίων

Βραβεία του Διεθνούς Διαγωνισμού «Kamishibaï Plurilingue» στην Ελλάδα
2018-2019

Βραβείο coup de cœur

ΔΥΕΠ Λαγκαδικίων

J’ouvre une fenêtre, j’ouvre mon petit cœur

(Ανοίγω ένα παράθυρο, ανοίγω την καρδούλα μου)

Εκπαιδευτικοί: κ. Θεοφανούλα Μπαλίτα και κ. Άννα Ιακωβίδου

Η ιστορία μας αρχίζει από το παράθυρο ενός κοριτσιού που μένει ακριβώς δίπλα στο δημοτικό σχολείο Λαγκαδικίων. 

Τα μεσημέρια είναι βαρετά μέχρι που μια μέρα ένα λεωφορείο φέρνει τα προσφυγάκια στο σχολείο μας.  Όλα αλλάζουν από εκείνη τη μέρα.  Ένας καινούριος κόσμος προβάλλει στα μάτια του κοριτσιού.  Όχι πάντα εύκολος....βλέπει τον καθημερινό αγώνα των δασκάλων, που προσπαθούν να διδάξουν νέα πράγματα, αλλά και παράλληλα να κάνουν τα ταλαιπωρημένα αυτά παιδιά να αγαπήσουν το σχολείο.  Στην αρχή τα παιδιά αντιδρούν παραβατικά, με καβγάδες και έντονες λογομαχίες...Κάποια μάλιστα πηδούν τα κάγκελα και φεύγουν από το σχολείο, καθώς το camp είναι πολύ κοντά και ο δρόμος τους είναι οικείος.  Σιγά σιγά όμως οι δάσκαλοι τα καταφέρνουν...

Halloween!!! Τα παιδιά σκαλίζουν κολοκύθες,παριστάνουν τα φαντάσματα,γιορτάζουν ,γελάνε!!!

Χριστούγεννα!!!! Τα παιδιά φτιάχνουν στολίδια, στολίζουν χριστουγεννιάτικο δέντρο,τραγουδάνε το Jingle Bells,χορεύουν ,γελάνε!!!

Στην αυλή δημιουργούν τεράστιες φωλιές από πευκοβελόνες,σχηματίζουν καρδιές από κουκουνάρια και παίζουν μαζί με τα ελληνάκια διάφορα παιχνίδια!!!

Γιορτάζουμε γενέθλια,τρώμε τούρτες,έχουμε movie day κάθε Τετάρτη με pop corn και πολλά γέλια!!!Κυνηγάμε πεταλόυδες και μαθαίνουμε στα ελληνικά και στα αγγλικά για τις πασχαλιές!!!

Τα προσφυγάκια μας  στο τέλος αντιλαμβάνονται πως για μας είναι οι πεταλούδες που σιγά σιγά θα μεταμορφωθούν σε ότι αγαπάνε και θα ευτυχήσουν στη ζωή τους!!!! 

(Ιακωβίδου Άννα, Ιούνιος 2019)

Δελφοί - Άμφισσα (3ο και τελευταίο μέρος)

21 Μαΐου.  Κοιτώνες περιβαλλοντικού κέντρου Άμφισσας.  6:01.π.μ.
Ένας διαπεραστικός ήχος,σπάζει την απόλυτη ησυχία των διαδρόμων.  Σηκώθηκα και άρχισα να ψάχνω το λουρί του σκύλου για να τον πάω βόλτα.  Τα έβαλα από μέσα μου με τη γυναίκα μου.
Γιατί οι γυναίκες αλλάζουν  συνεχώς τα πράγματα στα δωμάτια;
Λες και είμαι σε άλλο σπίτι.
Εγώ πάντα εδώ αφήνω το λουρί του σκύλου και ποιος ξέρει τώρα που το έβαλε πάλι;
Δε βαριέσαι θα τον βγάλω βόλτα χωρίς λουρί.

Όταν άνοιξα την πόρτα το πρωινό φως του ήλιου με ανάγκασε να κοιτάξω χαμηλά έξω από τα παράθυρα.  Ο κήπος με τις φορτωμένες πορτοκαλιές και το γρασίδι γύρω τους με έκανε να συνειδητοποιήσω άμεσα που βρισκόμουν.  Ήμουν στο περιβαλλοντικό κέντρο στην Άμφισσα.   Ένας καφές ανάμεσα στα μήλα των Εσπερίδων δεν θα μου κακοφαινόταν.  Ο ήχος συνέχιζε.  Σίγουρα δεν ήταν το δικό μου ξυπνητήρι.  Έξι ώρα το πρωί!!!

Τρέχοντας στις μύτες για να μην ξυπνήσει κανένας, εντόπισα ότι προερχόταν από ένα δωμάτιο κοριτσιών.  Μπήκα στις μύτες πήδηξα δυο τσάντες μισάνοιχτες, απέφυγα ένα χέρι που κρεμόταν από μία κουκέτα και βρήκα τη Γωγώ με ένα μάτι ανοιχτό να λέει ότι κάποιο από τα τέσσερα κινητά που φόρτιζαν πίσω από το κρεβάτι της χτυπούσε.  Χρειάζομαι προπόνηση στο Μοναστηράκι.  Εδώ Παπάς εκεί Παπάς δεν έβρισκα ποιο κινητό χτυπάει με τίποτα. Τα γύριζα τα ξαναγύριζα με τίποτα.  Θα το έπαιρνα πατριωτικά για να βρω ποιο χτυπάει αλλά ήδη ακούστηκε μια αγουροξυπνημένη φωνή που με πανικόβαλε.
-Πρέπει να σηκωθούμε;  Τι ώρα πήγε;
-Πέσε και κοιμήσου.   Γωγώ βρες εσύ τον Παπά, εεε... το κινητό εγώ δεν μπορώ.  Η ζαβολιάρα έβγαλε ένα άλλο κινητό από μια μαύρη τσάντα και το έκλεισε.
-Κύριε, τελικά το δικό μου ήταν.
Κάνοντας κινήσεις γητευτή κόμπρας, αλλά έχοντας και σύμμαχο την κούραση της προηγούμενης ημέρας η ηρεμία επανήλθε στο δωμάτιο.  Βγήκα σιγά σίγα με πλάτη κλείνοντας προσεκτικά την πόρτα.

-Κύριε τι ώρα είναι;
Τι τρομάρα ήταν αυτή; Ο Κώστας και ο Ντίνος ήταν πίσω μου με ένα χαμόγελο.
-Σσσσσ...Είναι νωρίς, πάτε να κοιμηθείτε
Ο Κώστας με τη βροντερή φωνή του, είπε:
-Τι λες ρε κύριε, εμείς κοιμηθήκαμε νωρίς και τώρα λέμε να δούμε τι κάνουν οι άλλοι.
Περνώντας την παλάμη από το πρόσωπό μου κατάλαβα ότι πρωινός καφές και ηρεμία σ΄αυτή την εκδρομή δεν συνδυάζονται.
-Χρόνια πολλά για τη γιορτή σας.  Θα σας κάνω ένα δώρο.  Θα έχετε την τιμή να είστε στη συγγραφική ομάδα των ερωτήσεων για το κουίζ της διατροφής, μόνο αν είστε ήσυχοι.
Ήταν πραγματικά υπέροχοι.  Μέχρι τις 8:00 πμ πέρασε η ώρα ευχάριστα χωρίς να το καταλάβουμε, ούτε εμείς ούτε οι άλλοι.

Ξύπνα λεβέντη μου τσολιά ήχος από το κινητό του κου Γιάννη.
Λες και ξαναζούσα στιγμές από το στρατό.  Οι μαθητές έβγαιναν αγουροξυπνημένοι από τα δωμάτιά τους και κατευθυνόταν μηχανικά στις τουαλέτες.  Άλλοι με τις πυτζάμες και τις οδοντόβουρτσες στα χέρια, άλλοι με τα σορτσάκια τους και άλλοι ξεκίνησαν να παίζουν βόλους στο διάδρομο.

Το πρωινό περιείχε φρούτα (τα πορτοκάλια ήταν από τον κήπο) μαρμελάδες σπιτικές και βούτυρο με ψωμί.  Στις συνομιλίες κυριαρχούσε το θέμα της αναχώρησης.
-Σήμερα φεύγουμε;
-Σήμερα είναι Δευτέρα ή Τρίτη;  Έχουμε άλλη μία ημέρα;
-Κύριε, μπορούμε να μείνουμε λίγο ακόμα;
-Πόσο λίγο;
-Μέχρι το τέλος της εβδομάδας και μετά τη Δευτέρα κανονικά να έρθουμε σχολείο.
Αν δεν έρθει άλλο σχολείο στο ΚΠΕ, να μείνουμε μια μέρα ακόμη;
-Να ετοιμάσουμε τα πράγματά μας;
-Ποιος θα ετοιμάσει τα πράγματά μας;
-Ωχ δεν θυμάμαι που είναι η τσάντα μου.
-Ούτε γω, Ούτε γω...

Κι όμως στις 9:00 ήταν όλοι σχεδόν έτοιμοι.  Με το που ξεκίνησε το κουίζ διατροφής στην αίθουσα παρουσιάσεων ήταν όλοι απίκο.  Οι παρουσιάσεις των μαθητών εξαιρετικές με ιδιαίτερη αυτή με την αναπαράσταση της Πυθίας.  Το στιλ της Αναστασίας, οι μονολεκτικοί σχεδόν χρησμοί της και οι μακροσκελείς μεταφράσεις των ιερέων δημιούργησαν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα.
-Για πόσο ακόμα θα μπορούμε να ζούμε σ΄ αυτόν τον πλανήτη, αγαπητή Πυθία;
-Αα εοο, είπε η αναμαλλιασμένη Πυθία μέσα στη έκστασή της και κουνώντας τα χέρια της προς τον Απόλλωνα.

-Αν συνεχίσετε να συμπεριφέρεστε εσείς οι άνθρωποι στον πλανήτη γη με τέτοιο τρόπο, τότε ετοιμάστε βαλίτσες για άλλο πλανήτη, μετέφρασαν οι ιερείς.

Το λεωφορείο φορτωμένο με τις βαλίτσες, μας άφησε μπροστά στο τείχος του κάστρου της Ωριάς
Αν και δεν είναι ξεκάθαρο τελικά αν η ¨ωραία" ήταν η ανιψιά του δεσπότη Αρετή, ή η βασιλοπούλα Μαρία, που έπεσαν και σκοτώθηκαν από το κάστρο,  είμαστε σίγουρα τυχεροί που το όνομά του το πήρε από τον ηρωικό θάνατό τους.  Από τότε και μετά φούνταραν από τα τείχη του κάστρου ερωτοχτυπημένοι ή ακόμα και απρόσεκτοι.  Σκεφτείτε το κάστρο να ονομαζόταν κάστρο του Μίμη του χυλοπιτομένου ή κάστρο του Αλέξη του κερατωμένου ή ακόμα κάστρο του απρόσεκτου του ζαβού του Θανάση.

Αφού απολαύσαμε τη ξενάγηση του κου Θανάση και τη  θέα από το κάστρο περπατήσαμε ως τη Χάρμαινα, παραδοσιακή συνοικία της Άμφισσας. και μετά την ξενάγηση φτάσαμε ως την άνω πλατεία της Άμφισσας μέσα από παραδοσιακά σοκάκια.  Οι θαμώνες είχαν την τύχη να απολαύσουν μια εκδοχή του χασάπικου χορού του σχολείου μας και είχαν το θάρρος να μας χειροκροτήσουν.  Γι΄αυτό και εμείς τους ανταμείψαμε με ένα δεύτερο μοντέρνο χορό.  Νομίζω ότι η ικανοποίηση των παιδιών φαινόταν στα πρόσωπά τους και των θεατών στον τρόπο που γελούσαν, χειροκροτούσαν και μας ενθάρρυναν.
-"Είναι ωγαίο να κάνεις διαφογετικά πγάγματα στη ζωή.  Η αγκάπη  γκια τη ντουλιά και τα παιντιά, μεταφέγεται και στους άλλους."  Ήταν τα σχόλια από μία πρόσχαρη Γερμανίδα, πρώην δασκάλα, τουρίστρια, που συνεχάρη παιδιά και εκπαιδευτικούς. 

Αφήσαμε για μία ώρα τα παιδιά να τριγυρίσουν στον πεζόδρομο, και ήπιαμε ένα καφέ στο πιο παραδοσιακό καφενείο της Άμφισσας: Το Πανελλήνιο ή μεγάλο καφενείο ή απλά "1929".

Από την άνω πλατεία ξεκινήσαμε, διασχίσαμε όλοι μαζί την πλατεία της Άμφισσας και φτάσαμε στο αστυνομικό τμήμα όπου ανεβήκαμε στο λεωφορείο για την επιστροφή.  Περιμέναμε πέντε λεπτά τα παιδιά να τελειώσουν τις κρέπες και τα σάντουιτς που ήταν μισοφαγωμένα και αφού τους διαβεβαιώσαμε πως ότι σε λιγότερο από δύο ώρες θα σταματήσουμε στη Λαμία για φαγητό, ξεκινήσαμε για την επιστροφή.

Προβληματίζομαι μήπως, η υψηλή βαθμολογία που σχεδόν όλοι οι μαθητές κατέκτησαν στο κουίζ της διατροφής το πρωί, ήταν τυχαία.  Εφάρμοσαν ξανά το συνηθισμένο τους διαιτολόγιο, σάντουιτς, κρέπα, παγωτό, χυμός και πάλι από την αρχή.  Οι μαθητές μας πρέπει να είναι χαρισματικοί και να έχουν GPS στο κεφάλι τους, γιατί όσο πλησιάζαμε στα Λαγκαδίκια τόσο περισσότερο πεινούσαν και έτρωγαν.  Ένας, δύο μάλιστα που ζαλίστηκαν στην αρχή του ταξιδιού, κατηγορήθηκαν από τους υπόλοιπους ότι ζαλίστηκαν γιατί δεν είχαν φάει τίποτα, παρά μόνο ένα σάντουιτς.

Μία μαμά μας είχε προμηθεύσει με τσίχλες κατά της ναυτίας.  Έκαναν δουλειά.  Τις μασούσαν δύο μαθητές και δεν ζαλίστηκε ξανά κανείς.  Οι μορφασμοί τους έπεισαν όλους τους άλλους ότι δεν πρέπει να ζαλιστούν.
-Θα τις μασήσετε για μισή ώρα, είπε επιτακτικά η κα Ελένη.
-Καλύτερα να διαβάζω ιστορία  ή μαθηματικά, είπε ένας από τους δύο μαθητές που μασούσαν τσίχλα.
Δύο άλλοι κόντευαν να λιποθυμήσουν από τα γέλια βλέποντας τις εκφράσεις αυτών που μασούσαν τσίχλα.  Όταν τους απείλησα ότι θα τους δώσω και αυτούς τσίχλα, σταμάτησαν να γελάνε αλλά τα μάτια τους δάκρυζαν συνέχεια στην προσπάθειά τους να μείνουν σοβαροί.

Στα διόδια των Μαλγάρων, η κούραση όλων ήταν εμφανής.
-Κύριε με κοροϊδεύουν εκείνοι οι δύο, εκεί πίσω.  Με λένε μπλε.
Ο διπλανός του απαντάει:
-Δεν τον λένε αυτόν μπλε.  Εμένα λένε.  Αλλά δεν με πειράζει.
Ο προηγούμενος:
-Κοιτάνε κατά εδώ όταν λένε μπλε.
-Έμένα λένε μπλε.
-Δεν μου αρέσει ο τρόπος που με κοιτάνε.  Τώρα με κοιτάνε και άλλοι..
Η κατάσταση ηρέμησε όταν η κα Ελένη περπάτησε προς το μέρος τους κρατώντας τις περίφημες τσίχλες κατά της ναυτίας και όταν είπε ένας  μαθητής με ξινισμένη φάτσα, που μόλις είχε ξυπνήσει:
-Τώρα επιτέλους μπορώ να τη φτύσω;  Μούδιασε το στόμα μου και ο εγκέφαλός μου.

Παίζοντας παιχνίδι ερωτήσεων σχετικά με τις περιπέτειες μας, η καλή διάθεση εμφανίστηκε στα πρόσωπα όλων.  Ξεπεράστηκε και η κούραση αλλά ευτυχώς φτάσαμε όταν έγινε η ερώτηση:
-Θα ξαναπάμε φέτος τέτοια εκδρομή; Μια εκδρομή στη θάλασσα;

Οι μαμάδες (άντε και αρκετοί μπαμπάδες) μας υποδέχθηκαν με τιμές πρωθυπουργού και λίγα λέω.  Γρήγορα έπνιξαν στην αγκαλιά τα παιδιά τους.   Να ξέρουν όμως ότι γύρισαν σοφότερα, (ίσως), πιο ανεξάρτητα και πιο δυνατά.  Σίγουρα οι σχέσεις όλων αυτών  που μοιραστήκαμε αυτήν την  περιπέτεια έχουν αλλάξει.   Μόνο εμείς γνωρίζουμε.  Ένα χαμόγελο, ένα νεύμα στο διάδρομο του σχολείου, μια άμεση ανταπόκριση σε επιθυμία ή εντολή του δασκάλου, δείχνουν ότι ξέρουμε τι μοναδικό έχουμε ζήσει.  Θα υπάρχει πάντα μέσα μας, όσο μπορούμε να το θυμόμαστε.

Ευχαριστούμε τους γονείς που μας εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους...μας

,
Ευχαριστώ όλους για το ταξίδι μας, που ίσως συνεχίζεται...