«Η Ελλάδα είναι το σύμβολο της μαρτυρικής, υποδουλωμένης, ματωμένης,
αλλά ζωντανής Ευρώπης…Ποτέ μια ήττα δεν ήταν τόσο τιμητική για κείνους
που την υπέστησαν», θα πει ο Μωρίς Σουμάν, υπουργός εξωτερικών της
Γαλλίας, στις 28 Απριλίου 1941, ημέρα που ο Χίτλερ κατέλαβε την Αθήνα,
ύστερα από την ελληνική αντίσταση έξι μηνών κατά του Μουσολίνι και έξι
εβδομάδων κατά του Χίτλερ.
«Πολεμήσατε άοπλοι και νικήσατε, μικροί εναντίον μεγάλων. Σας οφείλουμε
ευγνωμοσύνη, διότι κερδίσαμε χρόνο για να αμυνθούμε. Δεν ήταν δυνατό να
γίνει αλλιώς, διότι είστε Έλληνες. Ως Ρώσοι και ως άνθρωποι, σας
ευχαριστούμε», θα μεταδώσει ο ραδιοφωνικός σταθμός της Μόσχας το 1942.
Αυτήν την τρέλα ή αυτό το θαύμα θα μας βοηθήσουν να ψηλαφίσουμε οι
μαθητές της Γ’ τάξης του σχολείου μας στην αυριανή γιορτή για την επέτειο
του θρυλικού «Όχι», στο οποίο συμπυκνώθηκε η απόφαση ολόκληρου του
ελληνικού λαού να αντισταθεί στις επεκτατικές διαθέσεις της Ιταλίας και των
δυνάμεων του Άξονα. Ήταν ένας πόλεμος στον οποίο συμμετείχαν όλοι:
άνδρες και γυναίκες, νέοι και ηλικιωμένοι, όλοι και όλες προσέφεραν από τη
θέση που μπορούσε ο καθένας και η καθεμιά. Ήταν όλοι ενωμένοι, ταγμένοι
σε έναν κοινό σκοπό, στην απόφαση να νικήσουν.
Οι μαθητές με σεβασμό τιμούν τη θυσία και την προσφορά όλων εκείνων των
γνωστών και άγνωστων, αλλά παράλληλα στέλνουν ένα πανανθρώπινο και
πάντα επίκαιρο μήνυμα για την ειρήνη και την αδελφοσύνη των λαών.
τον Αλέξανδρο Αλεξανδράκη, τον ζωγράφο που με τα σκίτσα του από το
μέτωπο του ελληνοϊταλικού πολέμου μάς μεταφέρει στο σκληρό τοπίο των
μαχών της Πίνδου.
Χαϊδεμενοπούλου Ελένη, Οκτώβριος 2019.
